Χένρυ Μίλλερ - Α' μέρος: Ιερά Οδός, Δαφνί

[Φωτογραφία1: Ο συγγραφέας με ποδήλατο/ [Δεν έπρεπε να κυλάμε με αμάξια στην Ιερά οδό, όπως σ’ έναν αυτοκινητόδρομο τούτο είναι μια ιεροσυλία ...] Περισσότερα σε προηγούμενη ανάρτηση, κλικάρετε ΕΔΩ.]

[Φωτογραφία 2: Ιερά Οδός 1898. Ο άνθρωπος στη φωτογραφία λέγεται ότι είναι ο Δημήτρης Καμπούρογλου]

Πρώτες Εντυπώσεις από την Ελλάδα (1939)
Α’ Μέρος - Ιερά Οδός, Δαφνί
[…Επίσκεψη στο Δαφνί. Η εκκλησία μ΄ ενδιαφέρει πολύ λιγότερο από το τοπίο, το φως το λεβάντινο γκρίζο λιθάρι. Αρχίζω να περπατώ κατά μήκος της Ιεράς Οδού προς τη μεριά της θάλασσας. Όπως όταν κάποια άλλη μέρα ασυναίσθητα περπατούσα στο Βύρωνα, έτσι και τώρα είμαι μεθυσμένος από την ατμόσφαιρα. Σήμερα- μέρα Κυριακή – είδα ένα θαυμαστό φαινόμενο: το φως να κατοικεί στα δένδρα. Το φως ορμά μες απ΄ το φύλλωμα δημιουργώντας ένα πράσινο αχνώδες πέπλο σα φωτοστέφανο, το φωτοστέφανο του ίδιου του δένδρου που μέσα του κατοικεί το φως. Η ψυχή του δένδρου στέκει αποκαλυμένη. Τα δένδρα βαφτίζονται μες την αγιότητα, μες την αγνότητα της ίδιας της πεμπτουσίας τους. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα είναι έντονα ξεκάθαρος, τόσο που σε τρελαίνει. Κι ακόμα περισσότερο σε ξετρελαίνει εξαιτίας της λιτότητας της γης, του ρόδινου γκρίζου, του λεπτοκαμωμένου θιβετιανού καλουπιού των πλαγιών. Δεν υπάρχουν πια φύλλα, υπάρχουν μόνο πράσινες μεθυσμένες κινήσεις χαμόκλαδων και κυματίζουν μαζί με τον άνεμο.
Ο Χαμηλός θάμνος της φασκομηλιάς που ΄ναι αργυρόηχος προσκολλιέται στη γη ακλόνητα σα να φυλά βαθιά ερπετόμορφα μυστικά! Αρχίζω να σκαρφαλώνω μια λοφοπλαγιά για να ‘χω καλύτερη θέα του τοπίου, η γυμνή ομορφιά όμως με τρομάζει. Στέκω στα μισά μιας πλαγιάς που μ΄ εξετάζει χωρίς να καταλαβαίνει. Είναι σα μια απ΄ αυτές τις τρελές μαγικές σκηνές που έπλαθε από καιρό σε καιρό ο Σαίξπηρ μέσα στη μεγάλη του απελπισία. Εδώ ο άνθρωπος γίνεται μέλος του ερπετόμορφου κόσμου. Εδώ δεν τολμά να περπατά παρά μόνο στητός, παρά μόνο σα θεός. Αυτή είναι η τιμωρία που επιβάλλεται σ΄ όλες τις γενιές, το μεγάλο μυστικό της κυριαρχίας της Ελλάδας, της προσωρινής αυταπάρνησης ή παραίτησής της. Αυτό που έμαθε εδώ πρώτο – πρώτο ο άνθρωπος ήταν το πώς να περπατά σα θεός. Και θα περπατήσει ξανά κάποια μέρα σα Θεός όταν θα έχει ξεχάσει ό,τι ξέρει τώρα…]