Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Χαϊδάρι: Το Σήμα της Πόλης/ Το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και το ΜΠΛΟΚ15/ Οι αγώνες και η ελπίδα/ Πρωτομαγιά του '44



Το Σήμα της πόλης αναφέρεται στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και το ΜΠΛΟΚ15 και συμπυκνώνει τις ιδέες της Εθνικής Αντίστασης, της θυσία και τον αγώνα για τη ζωή με ελευθερία, της αισιοδοξίας και της Άνοιξη.
Το λουλούδι ποτισμένο με το σύμβολο της θυσίας από τις αγκαθωτές ρίζες του, είναι ένα σύμβολο ελπίδας, ελευθερίας και ανάπτυξης και δηλώνει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με αγώνες τις αντίξοες συνθήκες, «τα αγκυλωτά σύρματα» των κάθε λογής «στρατοπέδων».
Το Σήμα της Πόλης καθιερώθηκε μετά από Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό το 1986.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης ένας από τους ανθρώπους που νίκησαν το θάνατο την Πρωτομαγιά του '44


[Ο Ναπολέων Σουκατζίδης (1904-1944), μεταφραστής γερμανικών αρνήθηκε να του χαριστεί η ζωή και να πάει άλλος κρατούμενος από το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στην Καισαριανή για εκτέλεση]

[Η αρραβωνιαστικιά του Σουκατζίδη, Χαρά, στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, στο ΜΠΛΟΚ15 σε εκδήλωση του Δήμου]

[Ο ανδριάντας του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης, έργο του γλύπτη Έκτωρα Παπαδάκη]

[Παρακαταθήκη Ναπολέοντα Σουκατσίδη, δίπλα από τον ανδριάντα του]

Ναπολέων Σουκατζίδης - Περιγραφή της άρνησης και της εκτέλεσης:


[Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:
«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Την παραμονή της εκτέλεσης, οι δυνάμεις κατοχής πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου και επέλεξαν τα θύματά τους. Στον κατάλογο των θυμάτων, με τον αριθμό 71, υπήρχε το όνομα του Ακροναυπλιώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Επρόκειτο για ένα νέο άνθρωπο, καλλιεργημένο, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ψυχή των κρατουμένων του στρατοπέδου. Τους εμψύχωνε, τους βοηθούσε στην επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους και λόγω του ότι ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας εκτελούσε και χρέη μεταφραστή για τους συντρόφους του, που ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Τόσο πολύ σπουδαίος ήταν ο Ναπολέων, που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους Γερμανούς να τον σέβονται.
Ναπολέων Σουκατζίδης, γράφει ο κατάλογος των μελλοθανάτων στον αριθμό 71. Ναπολέων Σουκατζίδης, ακούγεται από το στόμα εκείνου που έχει το μακάβριο έργο να διαβάσει τα ονόματα των αυριανών νεκρών. Και τότε επεμβαίνει ο διοικητής του στρατοπέδου.
- «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων.
Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού:
- «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».
Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Σουκατζίδης πήρε το δρόμο των συντρόφων του.
Tον είχα δει πριν από 2 μέρες. Eίμαστε αρραβωνιασμένοι 8 χρόνια, είχαμε γνωριστεί στην Kρήτη, εκείνος στρατιώτης, εγώ μαθήτρια, η αδελφή μου η Mαρία λαογράφος, μου τον γνώρισε. Ήταν Mικρασιάτης, είχαν έρθει με την καταστροφή του ’22. Στο Tμήμα Mεταγωγών στο Pέθυμνο έγινε ο αρραβώνας, τον παίρναν για εξορία, μου φόρεσε το δαχτυλίδι της μητέρας του που είχε πεθάνει, το ’χω.
Eγώ τότε ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια στην Aθήνα. Eκείνον τον μεταφέρανε στην Aκροναυπλία. Όσο μπορούσα τον φρόντιζα.
Έχω δυο αδέλφια θύματα του Aλβανικού, ένας σκοτωμένος, ένας τραυματίας. Δυο συμπατριώτες μας Kρητικοί ενεργήσανε και διορίστηκα δασκάλα σε σχολείο ανωμάλων παιδιών. Eπί Kατοχής μάς είχαν στεγάσει δυο τάξεις στο Δρομοκαΐτειο. Ήταν κοντά το Xαϊδάρι. Πήγαινα 2 φορές τη βδομάδα. Mια μέρα ο διευθυντής τον έφερε στο γραφείο. Xαιρετισθήκαμε από κοντά. Ήταν στρατιωτικός αυτός πριν παραλάβουν τα Eς Eς.
Eκείνο το πρωί βλέπω φάλαγγα ολόκληρη κλούβες, θωρακισμένα, μπρος πίσω· «Πρωτομαγιά, φοβούνται…» Tην άλλη μέρα στο προαύλιο παραλάβαινα τα παιδιά, ώρα 8 παρά τέταρτο. Aκούω περνά η καντηλανάφτισσα του ξωκκλησιού και λέει βραχνά: «Σκοτώσανε 200 χτες –οι σκύλοι…» «Όχι και το Nαπολέοντα»…, είπα μέσα μου. Kλότσησε η καρδιά μου.
Έπειτα με φωνάζουνε στο γραφείο.
«Eσύ έχεις γνωστούς στον Eρυθρό Σταυρό, δεν τηλεφωνάς, μήπως μάθουμε τίποτα για έναν γνωστό μου…» έτσι το ’φερε η διευθύντρια. Παίρνω τηλέφωνο. «Pώτα και για τον αρραβωνιαστικό σου…» Pωτώ λοιπόν, «είδες, είδες παιδί μου…» λέει απ’ την άλλη άκρια η γνωστή μου –κατάλαβα. Πρώτα το κόλλησα στ’ αυτί μου, ύστερα πετώ τ’ ακουστικό. Δεν ξέρω και πώς έφυγα. Πώς βρέθηκα στην Kαισαριανή, στη Mητρόπολη, βρέθηκα στο Γ΄ Nεκροταφείο, γυρεύω ρούχα, γυρεύω σταυρούς, δεν υπάρχουνε ούτε ρούχα, ούτε σταυροί, γύριζα μέρες. Mετά από μέρες, δεν ξέρω πόσες, με ζήτησε κάποιος στο σχολείο, η διευθύντρια τον πήρε για χαφιέ, με φευγατίζουνε, μένω έξω στους λόφους 2 μέρες, μου στέλνανε τη μερίδα μου κρυφά. Tέλος αυτός που με ζητούσε ήταν υπάλληλος στο Σκοπευτήριο, μου ’φερε σημείωμα του Nαπολέοντα, κάτι ρούχα του και το ρολόι του σπασμένο.]

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Γιάννης Ρίτσος: α) οι Γειτονιές του κόσμου β) Πρωτομαγιά 2010: 100+1 χρόνια από τη γέννησή του γ)Αφιέρωμα



…Οι γειτονιές θυμούνται. Οι γειτονιές
δε θέλουν να ξεχάσουν. Τα χαράματα
οι ομοβροντίες στο Σκοπευτήριο. Τη νύχτα
τα φώτα του Χαϊδαριού. Η συσκότιση.
Το φιλί ήταν πικρό και βιαστικό.
Ύστερα πέφτανε τα χέρια στο πλάι.
Μια πιστολιά στο δρόμο. Η νύχτα. Κι η τρεχάλα.
Η νύχτα. Κι η καρδιά που χτυπάει δυνατά
όπως χτυπάει μια γροθιά πάνω στο τραπέζι.
Ύστερα πάλι η σιγαλιά. Μονάχα
τα δεκανίκια του φεγγαριού στο πεζοδρόμιο
κι ένα χέρι που σφίγγει τη ράχη της καρέκλας
κι ένα χέρι που λαδώνει το παλιά περίστροφο
κι ένα χέρι που ράβει μια σημαία
κι ένα χέρι που σφίγγει ένα άλλο χέρι
και τ’ άστρα που δείχνουν τα σφιγμένα τους δόντια
πάνω απ’ τον κυρτό σταυρό που ανεμίζει στην Ακρόπολη
κι ο άνεμος που αρχίζει τα μεσάνυχτα….

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1909. Με την ευκαιρία τα 100 χρόνια από τη γέννησή του ποιητή και την Εργατική Πρωτομαγιά στο blog του ΟΙΚΟ.ΠΟΛι.Σ. είχαμε κάνει ένα μικρό αφιέρωμα.Ας το ξαναθυμηθούμε.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Έλλη Αλεξίου: "Μια μέρα θα γυρίσει" (διήγημα)


[Βάσω Κατράκη: "Βασανιστήριο" (λεπτομέρεια από ξυλογραφία]
Μια συγκλονιστική μαρτυρία της Έλλης Αλεξίου για τους εκπαιδευτικούς στην Κατοχή, τα παιδιά στην Αντίσταση και στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Διαβάστε το Διήγημα ΕΔΩ. Δημοσιεύτηκε στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, 2001.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

"Το Χαϊδάρι": Κώστας Κοφινιώτης - Νίκος Γούναρης


[Προτομή Νίκου Γούναρη (1920-1994)επί της Λ.Κηφισίας, Παράδεισος Αμαρουσίου/ Γλύπτης: Νικόλαος Ίσαρης]

ΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ
Στίχοι: Κώστα Κοφινιώτη/ Μουσική - εκτέλεση: Νίκος Γούναρης (Κουρνάζος)

Όπως στην άλλη τη ζωή / όταν θα πας ένα πρωί
στην κόλαση σε στείλουνε / αν δε σου δώσουν χάρη
έτσι στη μαύρη τη σκλαβιά / παίρνουν του κόσμου τα παιδιά
οι άτιμοι οι Γερμανοί / τα στέλνουν στο Χαϊδάρι.

Περνούσανε μαρτυρικά / μέναν ’κεί μέσα νηστικά
λες κι εγκληματούσανε / λες κ’ είχαν κάνει κάτι
ερήμωσαν συνοικισμούς / με μπλόκους κι εξευτελισμούς
τον Βύρωνα, την Κοκκινιά / Καισαριανή, Παγκράτι.

Και κάθε μέρα αποκεί / την κολασμένη φυλακή
παίρνουν παιδιά αμούστακα / για να τα τουφεκίσουν
χωρίς τη μάνα τους να δουν / μόν’ τ’ άκουγαν να τραγουδούν
γιατ’ ήξεραν τ’ αδέρφια τους / ελεύθερα θα ζήσουν.

Τα χτύπαγαν με απονιά / του Χαϊδαριού κάθε γωνιά
κρύβει βασανιστήρια / που ο νους σου δεν τα βάζει
άλλα ν’ ακούς κι άλλα να λες / κι όμως, μανούλα μου, μην κλαις
απ’ της σκλαβιάς τα σίδερα / η λευτεριά χαράζει.

ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ: Το ΜΠΛΟΚ15 NA ΓΙΝΕΙ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


[Το ΜΠΛΟΚ15 μετά την αποχώρηση των Γερμανών - Φωτογραφία: Πολεμικό Μουσείο]

[Κλικάρετε στην φωτογραφία για να μεγεθυνθεί και να διαβάσετε την πρόσκληση - Παρέμβαση του ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. 3 Μαΐου 2010]
Στο blog ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ αναρτούμε καθημερινά θέματα με την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, το ΜΠΛΟΚ15, την Πρωτομαγιά του '44.
Επόμενες αναρτήσεις:
1) Οι στίχοι του τραγουδιού "ΧΑΪΔΑΡΙ" των Κοφινιώτη - Γούναρη
2) Έλλης Αλεξίου: "Μια μέρα θα γυρίσει" (Διήγημα)
3) Γιάννης Ρίτσος: "Οι γειτονιές του κόσμου" (απόσπασμα)
4) Ναπολέων Σουκατζίδης: "Το ιστορικό της άρνησης"
5) Το ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ και το ΜΠΛΟΚ15
6) Ψήφισμα: Να γίνει το ΜΠΛΟΚ15 του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου Μνημείου της Εθνικής μας Αντίστασης.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Μάρκος Βαμβακάρης: "Το Χαϊδάρι" από την ΝΕΤ


Ίσως η καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού "Το Χαϊδάρι" του Μάρκου Βαμβακάρη από τη ΝΕΤ.

Δείτε επίσης την ζωντανή εκτέλεση του ίδιου τραγουδιού από το Γιώργο Νταλάρα το 1983 από συναυλία του στον Ορφέα.

Μαρινέλα: "Γιατί να γίνω μάνα" - αναφέρεται στο Χαϊδάρι την περίοδο της Κατοχής.


Αφού το ακούσετε δείτε και την αμέσως παρακάτω ανάρτηση.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ: "ΚΑΤΑΧΝΙΑ" (1965)/ Χαϊδάρι


Στο δίσκο ΚΑΤΑΧΝΙΑ περιλαμβάνεται και το τραγούδι "Γιατί να γίνω μάνα" που το ερμηνεύει με εξαιρετικό τρόπο η Μαρινέλα. Όπως θα διαπιστώσετε οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονταιστο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στην Κατοχή.

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του δίσκου.

... και αμέσως παρακάτω διαβάστε τους στίχους του τραγουδιού που αναφέρεται στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου.

Μαρινέλα: "Γιατί να γίνω μάνα"

Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π΄ ανατέλλει να χαρώ,
κι αν κάντε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε και όχι εγώ.

Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δε σκιάζουμε τα βόλια τα σκληρά,
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.

Γιατί να γίνω μάνα
Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι.
Η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε,
γλυκό μου παλικάρι.

Πες μου και συ του δειλινού καμπάνα
γιατί να γίνω Μάνα.
Το σπίτι μου βουβάθηκε
κι ο κήπος μου μαράθηκε
μου ΄κόψαν το βλαστό μου.
Πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στο μαστό μου.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΚΑΤΟΧΗ - Το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και οι Χαϊδαριώτες - το ΜΠΛΟΚ15 να γίνει Μουσείο της Εθνικής μας Αντίστασης


[Το ΜΠΛΟΚ15 σε εκδήλωση του Δήμου Χαϊδαρίου με αφορμή την Πρωτομαγιά και την εκτέλεση - ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΗΘΕΙ (δείτε τη συκιά που έχει φυτρώσει στο κτήριο) και να γίνει ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ]

ΚΑΤΟΧΗ - Στρατόπεδο Χαϊδαρίου
Το Χαϊδάρι ζει δύσκολες μέρες. Ο στρατώνας που είχε δημιουργήσει ο Ι. Μεταξάς το 1937 στη θέση «Καραϊσκάκη» μετατρέπεται από τους Γερμανούς κατακτητές σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και βασανισμού των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Οι Χαϊδαριώτες ζουν την αγωνία των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Βλέπουν καμιόνια να μεταφέρουν τους αγωνιστές για εκτέλεση, αλλά δεν λυγίζουν. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είχαν σαν σκοπό να λειτουργήσουν ως προπαγάνδα τρόμου στην ανερχόμενη αντίσταση κατά του κατακτητή.
Ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων, 15.000 περίπου, σημειώθηκε στις 20 Αυγούστου 1944.
Μεταξύ των χιλιάδων κρατουμένων που πέρασαν από το Στρατόπεδο ήταν ο μεγάλος Έλληνας μουσουργός Νίκος Σκαλκώτας, ο συγγραφέας Ζήσης Σκάρος (Ιανουάριος 1944), ο Ζακ Μεναχέμ (δημοσιογράφος) κ.ά.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, από το Χαϊδάρι πάρθηκαν και εκτελέστηκαν τουλάχιστον 1.800 άνθρωποι. Οι ηρωικές μορφές καθώς και οι καθημερινές μεγαλειώδεις στιγμές και καταστάσεις περιγράφονται στα βιβλία των Θέμου Κορνάρου (συγγραφέα), Αντώνη Φλούντζη (γιατρού του Στρατοπέδου), Δημήτρη Παυλάκη κ.ά. και γι΄ αυτόν το λόγο δεν παρουσιάζεται αναλυτικά το θέμα του Στρατοπέδου.
Η πρώτη εκτέλεση δέκα κρατουμένων στο Στρατόπεδο έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1943.
Στις 23 Απριλίου του 1944 μεταφέρονται 60 κρατούμενοι από το Στρατόπεδο στην Ριτσώνα για εκτέλεση. Μεταξύ αυτών και ο Χαϊδαριώτης Κώστας Χατζηγεωργίου, αδελφός του Βασίλη του «παπά», ο οποίος στο ύψος του ζαχαροπλαστείου Λουξ (στη συμβολή της Πλαστήρα με την Αγωνιστών Στρατοπέδου σήμερα) αφήνει μια φωτογραφία και πίσω της γράφει ένα μήνυμα, «Εγώ πάω για εκτέλεση. Να βαφτίσετε το παιδί Κώστα».

Την αυγή της 1ης Μαΐου 1944 από το BLOCK 15 ξεκινούν τα καμιόνια μέσω της Ιεράς Οδού και μεταφέρουν για εκτέλεση στην Καισαριανή 200 ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, μεταξύ των οποίων ο Ναπολέων Σουκατζίδης (διερμηνέας του στρατοπέδου). Ο Νίκος Γλέζος, αδελφός του Μανόλη Γλέζου που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν την Γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, εκτελέσθηκε στις 10 Μαΐου 1944. (χαρακτικό Τάσου από την εκτέλεση στη μάντρα της Καισιαριανής)
Το στρατόπεδο διαλύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1944.
Λίγο πριν, την αυγή της 8ης Σεπτεμβρίου 1944 εκτελέσθηκαν στον σημερινό Διομήδειο 59 (ή 72) Έλληνες. Μεταξύ αυτών η Λένα Καραγιάννη και ο Μανόλης Λίτινας, (περισσότερα στην βιβλιοπαρουσίαση του Σβολόπουλου, Πόλη τ.66 , Νοέμβριος 2004).

Στην διάρκεια της Κατοχής οι κάτοικοι του Χαϊδαρίου ε
κτός από την έλλειψη ελευθερίας και των βασικών αγαθών, αναγκαίων για τη καθημερινή επιβίωση, είχαν να αντιμετωπίσουν μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις που προέρχονταν από τον φόβο του Στρατοπέδου και την έντονη παρουσία των Γερμανών στην πόλη. Παρ΄ όλα αυτά υπήρξε αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων και λειτούργησαν δύο εστίες συσσιτίων, στις περιοχές της Νέας Φώκαιας και του Δάσους. Ιδιαίτερη φροντίδα δόθηκε για τα μικρά παιδιά έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το γάλα τους. Τα σωτήρια συσσίτια ΕΟΧΑ διοργάνωσαν μεταξύ των άλλων ο Σάββας Αθανασιάδης και η γυναίκα του Αθανασία, Μάρθα Θεοφανίδου, Αικατερίνη Γιαχνή κ.ά.


Το Χαϊδάρι έγινε ποίημα, τραγούδι και σύμβολο Αντίστασης.

Ο Δήμος Χαϊδαρίου τίμησε τους ήρωες του Στρατοπέδου, ονοματοδότησε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης σε «Οδό Αγωνιστών Στρατοπέδου» και άλλους μικρότερους με ονόματα αγωνιστών (Σουκατζίδης, Καραγιάννη κ.α.)
Επίσης ο Δήμος επέλεξε για σήμα της πόλης το «Μπλοκ 15» - χώρο φοβερής απομόνωσης - και σε συνεργασία με το παράρτημα της ΠΕΕΑ ίδρυσαν το Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης τον Μάιο του 1997.
Στις μέρες μας το «Μπλοκ 15» έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά πραγματοποιείται εκδήλωση μνήμης στο «Μπλοκ 15» που συνδιοργανώνεται από το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ και τον δήμο Χαϊδαρίου. Η θέληση τους Χαϊδαριώτικου λαού αλλά και της Δυτικής Αθήνας είναι να απομακρυνθεί το στρατόπεδο, χωρίς οικοπεδοποίηση και τσιμέντο. Να παραμείνει το Μουσείο Διαβιβάσεων. Να συντηρηθεί το ΜΠΛΟΚ 15 και να γίνει Μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Να διατηρηθούν οι ελεύθεροι χώροι, να αναπτυχθεί το πράσινο και να αποτελέσει μια ακόμα ανάσα για τους κατοίκους του λεκανοπέδιου της Αθήνας.
------
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ για την προβολή του ντοκιμαντέρ για το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και το ΜΠΛΟΚ15, τη Δευτέρα 3/5/2010.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Μάρκος Βαμβακάρης: "ΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ"


[Η παρτιτούρα του τραγουδιού "ΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ" - Κλικάρετε επάνω στη φωτογραφία για να μεγεθυνθεί και να διαβάσετε για τους κρατούμενους στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στη διάρκεια της Κατοχής. Πρώτη εκτέλεση Γιώργος Νταλάρας στα "Ρεμπέτικα της Κατοχής"]

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙΣ. ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ: Το ΜΠΛΟΚ 15 ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


[Φωτογραφία στο Πολεμικό Μουσείο: Το "Πειθαρχείο, ΜΠΛΟΚ 15]

Πρωτομαγιά 1944:
200 κρατούμενοι μεταφέρονται από το κτίριο του Πειθαρχείου, το ΜΠΛΟΚ 15 του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου και εκτελούνται στη Καισαριανή

Ιούνιος 1987:
To Πειθαρχείο, ΜΠΛΟΚ 15, χαρακτηρίζεται διατηρητέο ιστορικό μνημείο (ΦΕΚ 329/Β/24.6.1987). Υπάγεται στην 1η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων.

Πρωτομαγιά 2010:
66 χρόνια μετά την εκτέλεση των 200 κρατουμένων
23 χρόνια μετά τον χαρακτηρισμό του ΜΠΛΟΚ 15 ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο
ΤΟ ΜΠΛΟΚ 15 ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Το ΜΠΛΟΚ 15 του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου να συντηρηθεί, να γίνει Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης και να είναι επισκέψιμο.
------------------
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010, 8:15 μ.μ.
Τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά και την Εθνική Αντίσταση
Στέγη Πολιτισμού (ΝΕΛΕ) Δήμου Χαϊδαρίου - Κολοκοτρώνη 36, Χαϊδάρι

Προβάλουμε:
Tο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου «Χαϊδάρι – αυτοί που νίκησαν το θάνατο», παραγωγής ΕΤ1, 1998.
Φωτογραφίες για την Εθνική Αντίσταση και το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου από το αρχείο του Γιάννη Ιγγλέση.
-------------
Αναρτήσεις στα blogs ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ - ΟΙΚΟ.ΠΟΛιΣ. για την Πρωτομαγιά - το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου/ ΜΠΛΟΚ 15 - την Κατοχή/ Αντίσταση

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Είδαμε το ντοκιμαντέρ του Άγγελου Προκοπίου: "ΔΑΦΝΙ - ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΔΑΦΝΙΩΤΙΣΣΑ" (1952)


Για το θέμα αυτό έχουμε γράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις. Όμως τώρα είναι η ώρα για να συνοψίσουμε:
1. Μάθαμε για την ύπαρξη του ντοκιμαντέρ «ΔΑΦΝΙ – ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΔΑΦΝΙΩΤΙΣΣΑ» κατά τη διάρκεια της πολύχρονης έρευνας για τη συγγραφή του Ιστορικού Λευκώματος «Χαϊδάρι – Τόπος και Άνθρωποι», 2007. Την ίδια περίοδο συγκεντρώσαμε και άλλες πληροφορίες, ιδιαίτερα για τη Μονή Δαφνίου, την Ιερά Οδό και το Παλατάκι, τις οποίες όμως δεν τις συμπεριλάβαμε στο ανωτέρω Λεύκωμα γιατί θα ήταν ετεροβαρής η παρουσίαση και σε βάρος της γενικής ιστορίας της περιοχής.
2. Στοιχεία του ντοκιμαντέρ: Ο Άγγελος Προκοπίου γύρισε το πρώτο αξιόλογο ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ μετά τον εμφύλιο, το 1951: Διάρκεια 20΄, Κείμενα δικά του και Σκηνοθεσία μαζί με τον G.Hoynenhen-Huene, Φωτογραφία Χεπ Ζοζέφ, Αφηγητές Barrymore Ethel, Evans Maurice. H παραγωγή ήταν Γερμανική.Το ντοκιμαντέρ βραβεύτηκε με το Α΄ βραβείο το 1952 στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου και της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με την Λίζα Λινάρδου (περιοδικό ΜΟΤΕΡ τ.7) το ντοκιμαντέρ αυτό ήταν η «πρώτη ελληνική ταινία τέχνης».
Ο Άγγελος Προκοπίου υπήρξε καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης τού Πολυτεχνείου και τακτικός τεχνοκριτικός της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη (1963) της Ταινιοθήκης της Ελλάδας.
3. Με βάση τις παραπάνω πληροφορίες τις οποίες συλλέξαμε συν τω χρόνω και όχι εφ’ άπαξ, αναζητούσαμε μέσω διαφόρων «οδών» και φυσικά μέσω της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Τελικά βρεθήκαμε τυχεροί. Συναντήσαμε τον σκηνοθέτη κ.Θ.Αδαμόπουλο που είχε δει την ταινία στο κινηματογράφο ΑΣΤΥ (1953), βρήκαμε το πρόγραμμα της προβολής και άλλα στοιχεία για το ντοκιμαντέρ (συντελεστές, παραγωγή κ.λπ) και για τον καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης του ΕΜΠ και σκηνοθέτη της ταινίας «ΔΑΦΝΙ» Άγγελο Προκοπίου.
4. Μετά από ενέργειες της Ταινιοθήκης της Ελλάδας το ντοκιμαντέρ αρχικά βρέθηκε στη Γερμανία, στα αρχεία της αντίστοιχης ταινιοθήκης, και στη συνέχεια στάλθηκε στην Ελλάδα (αρχές 2010).
5. Στις 23/3/2010 μαζί με τον κ.Θ.Αδαμόπουλο είδαμε το περιζήτητο και βραβευμένο ντοκιμαντέρ. Ορισμένα επιπρόσθετα πληροφοριακά στοιχεία: α) Η Γερμανική κόπια, που είναι σε πολύ καλή κατάσταση, είναι στην αγγλική γλώσσα, άρα χρειάζεται μετάφραση και υποτιτλισμό. β) Το ντοκιμαντέρ δείχνει τον περιβάλλοντα χώρο της Μονής Δαφνίου το έτος 1951, γεγονός που από μόνο του το κάνει να έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον, εκτός από την ποιότητα των γυρισμάτων και της συνολικής παραγωγής γ) Δείχνει για δευτερόλεπτα δύο ιερείς να λειτουργούν στο Καθολικό της Μονής. Όπως γράφουμε στην παρακάτω ανάρτηση, σχολιάζοντας τον πίνακα του Λουκά Γεραλή, η τελευταία αναφορά για την λειτουργία ήταν το 1954, στο γάμο του Σίμωνα Καρά δ) Αντίγραφο του ντοκιμαντέρ δεν μπορούμε να έχουμε, είναι συλλεκτικό αρχείο της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, αλλά σε συνεργασία μαζί της μπορούμε να το προβάλλουμε. Το θέμα είναι ότι μετά από πολλά χρόνια το «πρώτο ντοκιμαντέρ τέχνης» στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου έχει βρεθεί και θα γίνει η προβολή του. Ευχαριστούμε την Ταινιοθήκη της Ελλάδος για το ενδιαφέρον να αναζητήσει το ντοκιμαντέρ και για την μελλοντική προβολή.
6. Η Μαρία Μπουρδάκη ανακάλυψε το βιβλίο του Άγγελου Προκοπίου «ΕΣΤΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ στο Βυζάντιο», Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος», 1994.
Στις σελίδες 89-108 ο Άγγελος Προκοπίου περιγράφει και αναλύει τα μωσαϊκά και τις άλλες εικόνες του Καθολικού της Μονής Δαφνίου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιγραφή της Γέννησης στην οποία εμφανίζεται στην εικόνα και μια θνητή. Για το βιβλίο:
Μια συλλογή κειμένων του Άγγελου Προκοπίου, που δημοσιεύτηκαν σε μορφή άρθρων και μελετών από το 1953 έως το 1967 στις εφημερίδες «Kαθημερινή» και «Μακεδονία» και το περιοδικό «νέες μορφές» που έβγαλε ο ίδιος το 1962.
Αυθαιρέτως υποθέτουμε ότι το ντοκιμαντέρ είχε βασιστεί στην έρευνα του Άγγελου Προκοπίου για τη Μονή Δαφνίου και τα ψηφιδωτά.
Άλλες αναρτήσεις για το ντοκιμαντέρ και τη Μονή Δαφνίου.

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Λουκάς Γεραλής: "Μονή Δαφνίου" πρώτη φορά βλέπουμε ιερέα σε πίνακα ζωγραφικής...


[Λουκάς Γεραλής (1875-1958) - "Μονή Δαφνίου"]

Στον πίνακα του Λουκά Γεραλή, που πρόκειται να δημοπρατηθεί από τον ΒΕΡΓΟ, βλέπουμε για πρώτη φορά σε πίνακα έναν ιερέα στο χώρο - προαύλιο.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με τον Γιάννη Ιγγλέση, η τελευταία φορά που έγινε λειτουργία στο Καθολικό της Μονής Δαφνίου ήταν το 1950, και μάλιστα κατ΄ εξαίρεση, για το γάμο του Σίμωνα Καρρά.

Με την ευκαιρία αυτή, σας ενημερώνουμε ότι στο ντοκιμαντέρ του Άγγελου Προκοπίου "ΤΟ ΔΑΦΝΙ", 1951, υπάρχει μια σκηνή που δείχνει δύο ιερείς εντός του Καθολικού να λειτουργούν. Για το ντοκιμαντέρ που είχαμε την χαρά και την τιμή να το δούμε σε ιδιωτική προβολή από video θα επανέλθουμε σύντομα.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Περιγραφή του Δημήτρη Πικιώνη για τη Δυτική Αθήνα - Παρθένης, Καμπούρογλου, Γαννόπουλος, Κίμων Μιχαηλίδης/Παναθήναια/Γύζης

Με αφορμή την ξενάγηση στο Παλατάκι το Σάββατο 10/4/2010 (δείτε την παρακάτω ανάρτηση) αλλά και την κίνηση για την συλλογή υπογραφών για τη διάσωση του «Αναπαυτήριου Πικιώνη» στου Φιλοπάππου παρουσιάζουμε και σχολιάζουμε ορισμένα από τα αποσπάσματα του αυτοβιογραφικού σημειώματος του Πικιώνη που έχει αναφορά με τη Δυτική Αθήνα αλλά και το περιβάλλον, ξεκινώντας απ΄ το δεύτερο.

[Ο Δημήτρης Πικιώνης με την κόρη του Αγνή που επιμελήθηκε και δημοσίευσε αργότερα το έργο του]
"...Η τέχνη ήταν για μένα θρησκευτική πράξη ευλαβείας και λατρείας προς τη Μητέρα Φύση, και την ιερότητα τούτη κίνδυνος θά 'ταν η αμάθεια των πολλών να προσβάλει..."
"...Κατά τη διάρκεια ακόμα των γυμνασιακών μου σπουδών, έκανα συχνά οδοιπορίες εξερευνώντας το αττικό τοπίο. Από το Μοσχάτο, διασχίζοντας τον ελαιώνα, έφτανα ως τους βράχους του Φιλοπάππου και την Ακρόπολη ή, ακολουθώντας τις όχθες του Κηφισού, ως την Ιερά Οδό ..." (σ.σ. ένας περίπατος στη φύση και στην ιστορία)

"...Είχα ήδη κάμει τη γνωριμιά του Καμπούρογλου και του Περικλή Γιαννόπουλου. Ο πρώτος ήταν ο Αθηναίος πρεσβύτης που λες κι εξεπήδησε από αρχαίο ανάγλυφο. Μπροστά του είχες την αίσθηση πως εκείνος είναι ο γηγενής αυτής της χώρας και πάροικοι οι άλλοι. Ο Γιαννόπουλος ... Περίμεναν απ' αυτόν νά 'ναι αυτό που στην εποχή του δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Ας μας αρκέσει ότι ενσάρκωνε ο ίδιος το ευγενέστερο και πλέον υπερήφανο είδος Έλληνα..." (σ.σ. Ο Καμπούρογλου εργάστηκε στις ανασκαφές για την Ιερά Οδό, το Σπήλαιο Πανός στο Δαφνί, στο Ιερό της Αφροδίτης στο Σκαραμαγκά. Ο Γιαννόπουλος «ο λάτρης του ελληνικού τοπίου» αυτοκτόνησε καβάλα στο άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Θα αναρτήσουμε σύντομα το θέμα της αυτοκτονίας του Γαννόπουλου στο Σκαραμαγκά και τη σχέση του με τη Λαζαρίδου).

"...Είναι το 1906 που γνώρισα τον Παρθένη. Είχε εκθέσει μια δεκάδα από ζωγραφικά έργα πάνω σε ξύλο (απ' την Ιερά Οδό, Λυκαβηττό, Ακρόπολη, τον πύργο των Ανέμων, πεύκα από την Καισαριανή κ.ά.). Ωραίο μου φάνηκε το τετραγωνικό πλαίσιο, η ακρίβεια του σχεδίου, η διαγραφή του ορίου του τόνου, η άκρα ακρίβειά του, καθώς και της απόχρωσης. Εζήτησα ευθύς να τον γνωρίσω. Εφοδιασμένος μ' ένα συστατικό γράμμα του Κ. Μιχαηλίδη των "Παναθηναίων" εχτύπησα την πόρτα του εργαστηρίου του, που ήταν η Λέσχη των Εμποροϋπαλλήλων, πίσω από τον Άγιο Ελευθέριο. (σ.σ. Ο Παρθένης έχει ζωγραφίσει το Παλατάκι, έχει κάνει αντίγραφο από τη Μονή Δαφνίου (διάβαζε παρακάτω) ο δε Κίμων Μιχαηλίδης έχει περιγράψει με καταπληκτικό τρόπο το κτήριο Παλατάκι, τις «Τέσσερις Εποχές» του Νικόλαου Γύζη, το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου όπου Παντρεύτηκε ο Γύζης την Άτεμις Νάζου, και στο οποίο ο Νικηφόρος Λύτρας είχε ζωγραφίσει τουλάχιστον δύο πίνακες. Τα Παναθήναια του 1911, από το αρχείο του Γιάννη Ιγγλέση, αποτέλεσαν τη βασική πηγή του εντοπισμού των «τεσσάρων εποχών του Νικολάου Γύζη». Το 2002 η είδηση για την ανεύρεση των «τεσσάρων εποχών» του Νικόλαου Γύζη αποτέλεσε πρώτη είδηση στα ΜΜΕ.)

[Τα ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, 1911, του Κίμωνα Μιχαηλίδη με εξώφυλλο μια από τις "4 Εποχές" του Νικόλαου Γύζη. Συλλογή Γιάννη Ιγγλέση. Η περιγραφή του Κίμωνα Μιχαηλίδη "στρογγυλοί φεγγίτες" αποτέλεσε τη βασική πηγή πληροφοριών για την ανέρευση των "4 Εποχών" του Νικόλαου Γύζη στην "τραπεζαρία του κτήματος Χαϊδάρι"]

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Νικόλαος Γύζης: "Άποψις της Αθήνας από το Χαϊδάρι" (1895) / Το Χαϊδάρι μέσα από την αλληλογραφία του Νικόλαου Γύζη/ Ξενάγηση το Σάββατο στο Παλατάκι


[Νικόλαος Γύζης: "Άποψις της Αθήνας από το Χαϊδάρι" (1895) συλλογή Νικόλα Πετσάλη - Διομήδη. Ο πίνκας του Γύζη δημοσιεύτηκε στο Ιστορικό Λεύκωμα: Χαϊδάρι - Τόπος και Άνθρωποι, σελ.137]

Ο μεγάλος ζωγράφος Νικόλαος Γύζης έζησε για ένα σημαντικό διάστημα της ζωής στο "Κτήμα Χαϊδάρι" του Νικόλαου Νάζου, ζωγράφισε τις "Τέσσερις Εποχές", παντρεύτηκε την Άρτεμις Νάζου και από το Μόναχο αλληλογραφεί συνήθως με την κουνιάδα του Ουρανίτσα.
Σε μια από τις επισκέψεις του το 1895 ζωγραφίζει και τον πίνακα που βλέπετε, που παρουσιάστηκε στην έκθεση με τίτλο "Η γένεση της νεότερης ελληνικής ζωγραφικής», 17/2 - 30/3/2002 στο Μέγαρο Μουσικής.

Ο Μανώλης Βλάχος που είχε επιμεληθεί το κατάλογο της έκθεσης είχε γράψει για τον πίνακα: "ο Γύζης ζωγράφισε το έργο αυτό κατά τη διάρκεια επίσκεψης από τη Γερμανία στην Αθήνα, το 1895. Απεικονίζει τη θέα της Αθήνας που ο ζωγράφος έβλεπε την αυγή από το σπίτι του πεθερού του, Νικολάου Νάζου, στο προάστιο του Χαϊδαρίου. Αυτός ο μικρός πίνακας προκαλεί μια κάποια έκπληξη, όχι τόσο λόγω του θέματός του (ο Γύζης είχε απεικονίσει αρκετά σπίτια και γειτονιές της Αθήνας) όσο λόγω της πανοραμικής του άποψης και της μινιατουρίστικης τεχνικής του»

Διαβάστε ΕΔΩ την περιγραφή του Χαϊδαρίου μέσα από την αλληλογραφία του Νικόλαου Γύζη με την κουνιάδα του Ουρανίτσα. Τα στοιχεία είναι από το αρχείο του Γιάννη Ιγγλέση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Σάββατο 10/4/2010,στις 11:00 θα υποδεχτούμε τους απόφοιτους της Γαλλικής Σχολής και θα τους ξεναγήσουμε στο Παλατάκι και στο κτήριο Γύζη.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

" Περιμένοντας την Ανάσταση ", ΕΤ1, 1987 o Χρήστος Γιανναράς αναφέρεται στη Μεγάλη Εβδομάδα & στο Θείο Δράμα στη Μονή Δαφνίου.


[Μάριος Αγγελόπουλος: Δαφνί (1957)]

Για λόγους βιβλιογραφικούς (καταγραφής) αναρτούμε το video της ΕΤ1, παραγωγής 1987, στο οποίο ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς μιλάει για την "Μεγάλη Εβδομάδα και το Θείο Δράμα" με κάποια πλάνα από τις εικόνες της Μονής Δαφνίου.
Δείτε το video ΕΔΩ.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Κωνσταντίνος Παρθένης: "ΑΝΑΣΤΑΣΗ", 1917, (Εθνική Πινακοθήκη)


Δείτε στο Roseta Books την έκθεση "Το Βυζάντιο και η νεώτερη τέχνη" (23/3 – 13/6/2010).
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον εστιάζεται για εμάς της Δυτικής Αθήνας, στο γεγονός ότι στην έκθεση παρουσιάζονται δύο έργα αντίγραφα από το Καθολικό της Μονής Δαφνίου. «Η Γέννηση του Χριστού» (1905-1907) του Κωνσταντίνου Παρθένη (παρουσιάζεται για πρώτη φορά) και η «Προσευχή Ιωακείμ και Αννης» (1920)του Γιάννη Τσαρούχη από το Καθολικό της Μονής Δαφνίου, το οποίο ξαναδούλεψε το 1930 (το αυθεντικό έργο από τη Μονή Δαφνιού και το αντίγραφο του Γιάννη Τσαρούχη παρουσιάζονται στο Ιστορικό Λεύκωμα "Χαϊδάρι - Τόπος και Άνθρωποι", 2007, σελ.43.)

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Δημήτριος Γ.Καμπούρογλου: "Μια συναρπαστική ιστορία στον Προφήτη Ηλία, Χαϊδάρι" (1881)


[« Κάτι ελησμόνησα δια τον Προφήτη Ηλίαν… Όταν ανέβηκα εκεί άπάνω -έληγε τό έτος 1881- τό πρώτον που είδα, ήτον μία πλάκα τάφου με χρονολογίαν, αν ενθυμούμαι καλά, 1876, ακουμπισμένη είς τόν τοίχον. Ηρώτησα λοιπόν από περιέργειαν, και διά νά άρχίσω την γνωριμίαν μας, τόν μόνον τότε κάτοικον του Προφήτου Ηλίου, ένα λαϊκόν ερημίτην, από γενετής του ακτένιστον.
- Από κάποιο λησμονημένο τάφο θά είναι αύτη ή πλάκα.
- Όχι, είναι δικη μου.
- Πώς ή δικη σου! Αύτη λέει πώς ό μακαρίτης πέθανε στα 1876 και συ είσαι, υποθέτω, ζωντανός.
- Ναί, μά αντίς γιά μένα πέθανε ή μάννα μου.
- Ήρθατε κ' οι δυο σας στά χέρια με τό Χάρο και παλέψατε μέση μέ μέση;
- Όχι, μά ο Προφήτης Ηλίας μου είχε πή στόν ύπνο μου: "Θανάση! θαρθώ την Κυριακή νά σε πάρω κι ετοίμασε τό λάκκο σου". Κ' επειδή ή τέχνη μου ήτον μαρμαράς, εσκάλισα και την πλάκα. To Σαββατόβραδο όμως μου φώναξε πάλιν: "Θανάση! Δεν θά πάρω εσένα, θά πάρω τη μάννα σου". Ξυπνάω τότες τη γρηά μου και της φωνάζω: "Μάννα! θά πεθάνης". Και πέθανε.
- Δηλαδή την πέθανες.
Ύστερ' άπ' αύτά δεν ευρίσκετε, υποθέτω, αδικαιολόγητον την εσπευσμένην αναχώρησίν μου από 'κει απάνω. Μπορούσε ό Θανάσης νάκουε και γιά μένα καμμιά φωνή του Προφήτου Ηλία».]
Δημήτριος Γ.Καμπούρογλου "ΤΟ ΔΑΦΝΙ", σελ.13, ΕΣΤΙΑ, 1920.