[Λέμε σιγά - σιγά "βαδίζοντας στο δρόμο προς την Ελευσίνα", δηλαδή στην προετοιμασία για την επίσκεψη στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ελευσίνας, 7/3/2010, να αναρτήσουμε κάποια νέα θέματα και να ξαναθυμηθούμε παλιότερες θέματα που έχουμε αναρτήσει, "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι" που έλεγε μια ραδιοφωνική εκπομπή, όταν παρουσίαζε παλιά τραγούδια.
Ξεκινάμε με μια ένα ποίημα του Παύλου Σιδηρόπουλου και βλέπουμε...]
Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας: Παύλος Σιδηρόπουλος (20.07.1948 - 06.12.1990)
Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου.
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα
στην καθημερινή ζωή
μετά από κάπνισμα οπίου.
Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα.
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.
Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια.
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς
του τρόμου το ανεπαίσθητο τα σκοτεινά τα βράδια.
Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια.
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.
Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο.
Παντοτινή η θύμηση και τόσο εντατική.
[Σχόλια για τους στίχους δείτε ΕΔΩ - το ιστολόγιο από το οποίο ανακαλύψαμε το ποίημα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου