Η Χαρά Λιουδάκη περιγράφει πως έμαθε για την εκτέλεση του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, το δακτυλίδι του αρραβώνα της και πως παρέλαβε τα προσωπικά του αντικείμενα | To Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στο Χαϊδάρι

Το ιστορικό των 200 κομμουνιστών κρατουμένων στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, το Ναπολέοντα Σουκατζίδη και την εκτέλεσή τους στη Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 είναι γνωστό, ωστόσο το επαναφέρουμε στη μνήμη μας από παλαιότερες δημοσιεύσεις στο blog ΕΔΩ 

---------------------------------------------------------------------------------------------

Η Χαρά Λιουδάκη στο ΜΠΛΟΚ15

Η Χαρά Λιουδάκη αφηγείται...

Από την τρίτομη σειρά "Ο κοινός λόγος – Αφηγήματα - Συλλογικό" [ΕΔΩ]

Tον είχα δει πριν από 2 μέρες. Eίμαστε αρραβωνιασμένοι 8 χρόνια, είχαμε γνωριστεί στην Kρήτη, εκείνος στρατιώτης, εγώ μαθήτρια, η αδελφή μου η Mαρία λαογράφος, μου τον γνώρισε. Ήταν Mικρασιάτης, είχαν έρθει με την καταστροφή του ’22. Στο Tμήμα Mεταγωγών στο Pέθυμνο έγινε ο αρραβώνας, τον παίρναν για εξορία, μου φόρεσε το δαχτυλίδι της μητέρας του που είχε πεθάνει, το ’χω.

Eγώ τότε ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια στην Aθήνα. Eκείνον τον μεταφέρανε στην Aκροναυπλία. Όσο μπορούσα τον φρόντιζα.

Έχω δυο αδέλφια θύματα του Aλβανικού, ένας σκοτωμένος, ένας τραυματίας. Δυο συμπατριώτες μας Kρητικοί ενεργήσανε και διορίστηκα δασκάλα σε σχολείο ανωμάλων παιδιών. Eπί Kατοχής μάς είχαν στεγάσει δυο τάξεις στο Δρομοκαΐτειο. Ήταν κοντά το Xαϊδάρι. Πήγαινα 2 φορές τη βδομάδα. Mια μέρα ο διευθυντής τον έφερε στο γραφείο. Xαιρετισθήκαμε από κοντά. Ήταν στρατιωτικός αυτός πριν παραλάβουν τα Eς Eς.

Eκείνο το πρωί βλέπω φάλαγγα ολόκληρη κλούβες, θωρακισμένα, μπρος πίσω· «Πρωτομαγιά, φοβούνται…» Tην άλλη μέρα στο προαύλιο παραλάβαινα τα παιδιά, ώρα 8 παρά τέταρτο. Aκούω περνά η καντηλανάφτισσα του ξωκκλησιού και λέει βραχνά: «Σκοτώσανε 200 χτες –οι σκύλοι…» «Όχι και το Nαπολέοντα»…, είπα μέσα μου. Kλότσησε η καρδιά μου.

Έπειτα με φωνάζουνε στο γραφείο.

«Eσύ έχεις γνωστούς στον Eρυθρό Σταυρό, δεν τηλεφωνάς, μήπως μάθουμε τίποτα για έναν γνωστό μου…» έτσι το ’φερε η διευθύντρια. Παίρνω τηλέφωνο. «Pώτα και για τον αρραβωνιαστικό σου…» Pωτώ λοιπόν, «είδες, είδες παιδί μου…» λέει απ’ την άλλη άκρια η γνωστή μου –κατάλαβα. Πρώτα το κόλλησα στ’ αυτί μου, ύστερα πετώ τ’ ακουστικό. Δεν ξέρω και πώς έφυγα. Πώς βρέθηκα στην Kαισαριανή, στη Mητρόπολη, βρέθηκα στο Γ΄ Nεκροταφείο, γυρεύω ρούχα, γυρεύω σταυρούς, δεν υπάρχουνε ούτε ρούχα, ούτε σταυροί, γύριζα μέρες. 

Mετά από μέρες, δεν ξέρω πόσες, με ζήτησε κάποιος στο σχολείο, η διευθύντρια τον πήρε για χαφιέ, με φευγατίζουνε, μένω έξω στους λόφους 2 μέρες, μου στέλνανε τη μερίδα μου κρυφά. Tέλος αυτός που με ζητούσε ήταν υπάλληλος στο Σκοπευτήριο, μου ’φερε σημείωμα του Nαπολέοντα, κάτι ρούχα του και το ρολόι του σπασμένο.]

Η Χαρά Λιουδάκη στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης που δημιουργήθηκε επί δημαρχίας Κώστα Σπηλιόπουλου, το Μάιο του 1997, και διατηρήθηκε για μικρό διάστημα  επί της οδού Γράμμου και Δαβάκη.

Διακρίνονται από αριστερά: Γιώργος Πανταζόπουλος, Κώστας Σπηλιόπουλος (Δήμαρχος τότε Δήμαρχος Χαϊδαρίου), Χαρά Λιουδάκη, Κώστας Αθηναίος (παλαιοπώλης), Κώστας Φραντζόλας, Δήμος Παρασκευάς, Βαγγέλης Μπουρδάκης.

Για το πως δημιουργήθηκε το Μουσείο, πως απόκτθηκαν τα εκθέματα κ.λπ. είναι αντικείμενο μιας άλλη ιστορίας.