[Μονή Δαφνίου 1925]Διαβάστε εδώ το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη "Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας" 1993.
Πως αναλύει ο Δημήτρης Λιαντίνης το ποίημα του Καβάφη
«ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ»
(Οι συσχετισμοί της Δάφνης του Καβάφη με τη Μονή Δαφνιού στο Χαϊδάρι)
... Όπως τη φωτιά της Ρώμης, στα 68 μ.Χ., είπανε ότι την έβαλε ο Νέρωνας, για να κάψει τους χριστιανούς, έτσι τη φωτιά στην Αντιόχεια είπανε ότι την έβαλαν οι χριστιανοί για να κάψουμε του έλληνες, είπανε. Εδώ ο Καβάφης υποδηλώνει ότι οι χριστιανοί, σαν ήρθε η ώρα τους, γίνανε οι άλλοι Νέρωνες. Κάποιος χρεωστούσε να κάμει αυτήν την αποκατάσταση στην Ιστορία. Να μας ειπεί, δηλαδή, τι εσήμαιναν οι διωγμοί των χριστιανών κατά των ελλήνων στα βάνδαλα χρόνια του Θεοδοσίου.
Γιατί τα σπάσαμε τ΄ αγάλματά των
γιατί τους διώξαμεν απ΄ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι΄ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
θα ειπεί το Ιωνικόν του ο Καβάφης. Δήλωση του αιώνιου έλληνα Καβάφη που σταθερά στους χριστιανούς είδε την πανούκλα της Ελλάδας...
... Ο Ιουλιανός μεγάλωσε σε μάντρες, αυλές και κελλιά ιερέων, ιεραρχών, επισκόπων και μητροπολιτάδων. Χρόνους και χρόνους ξεπλύθηκε το μυαλό του από τους όρθρους και τους απόδειπνους, τα στιχηράρια και τα εξαποστειλάρια. Ο Ιουλιανός είναι ο επιστήμονας θεουργός. Είναι ο αυτοκράτορας που ξέπεσε σε γραμματέα της Ιερής Συνόδου, και οργάνωσε τη διοίκηση του κράτους σύμφωνα με το εκκλησιαστικό σύστημα των χριστιανών... Ο Ιουλιανός αποκήρυξε τον ελληνικό Επίκουρο και το σκεπτικό Πύρρωνα. Και λάτρεψε τον ασιανίζοντα Πυθαγόρα με τα κοινόβια, το μυστικισμό, τη μεταμψύχωση και τις θεουργίες του...
... Στο πρόσωπο του Ιουλιανού ο Καβάφης υπαινίσσεται και συμβολίζει την αντίφαση και το μπαστάρδεμα τη σημερινού έλληνα. Που ενώ κομπάζει και φουσκώνει ότι είναι έλληνας, στην ουσία είναι χριστιανός και εβραίος. Ο Καβάφης κατανόησε βαθιά ότι έλληνας και χριστιανός ίσον η φωτιά και το νερό...
...Το «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» είναι το τελευταίο ποίημα. Του 1933. Και το τελευταίο ποίημα από τα πέντε για τον Ιουλιανό. Είναι η τελευταία από τις πέντε υφαρπαγές σκοπού και τα πέντε πνιχτά μαχαιρώματα στο στρατόπεδο των χριστιανών. Την ειρωνεία του σε τούτο το ποίημα την κρύβει το παρελθόν, τη σημαίνει το παρόν, και τη λέγει το μέλλον.
Η Δάφνη, το αριστοκρατικό προάστιο της Αντιόχειας, είναι το Δαφνί της Αθήνας. Ο άγιος Βαβύλας και οι τάφοι γύρω είναι η μονή Δαφνίου, που για ένα διάστημα επί φραγκοκρατίας έγινε κοιμητήρι. Το τέμενος του Απόλλωνα στη Δάφνη που κάηκε, είναι ο αρχαίος ναός του δαφναίου Απόλλωνα, που οι χριστιανοί τον γκρεμίσανε ενωρίς, και στη βάση του χτίσανε τη μονή Δαφνίου, φυλάκιο για να προσηλυτίζουν τους τελευταίους εθνικούς αθηναίους που πήγαιναν στα μυστήρια της Ελευσίνας.
(Κάποιους κίονες τους έκλεψε ο γνωστός Ελγίνος)....
-----------
Από το τελευταίο βιβλίο του Δ.Λιαντίνη ΓΚΕΜΜΑ, από το δοκίμιο του ΕΙΡΩΝΕΣ, σ.225 – 250. Ο Δ. Λιαντίνης γεννήθηκε το 1942, σπούδασε «κλασικές γλώσσες, Ίωνες φυσικούς και ανθρωπολογία.». Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εξαφανίστηκε την 1η Ιουνίου του 1998 στον Ταΰγετο, αφήνοντας προηγουμένως ένα γράμμα που εξηγούσε τους λόγους. Η σωρός του βρέθηκε το 2005 σε μια σπηλιά, ακολουθώντας τις οδηγίες που είχε αφήσει στον εξάδελφό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου