Λογότυπο της Κοινότητας Χαϊδαρίου με τη Μονή Δαφνίου (σφραγίδα από έγγραφο της κοινότητας 1947) | Σύντομο ιστορικό της Κοινότητας από το 1887 - 1947

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΗ ΔΑΦΝΙΟΥ - ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ
Οι χρονολογίες που ακολουθούν είναι από το Ιστορικό Λεύκωμα του Κώστα Φωτεινάκη "ΧΑΪΔΑΡΙ - Τόπος & Άνθρωποι", 2007.

Το 1887 εγκαινιάστηκε το θεραπευτήριο ψυχικών παθήσεων «Δρομοκαϊτειο» σε μια πευκόφυτη έκταση 325 στρεμμάτων, επί της Ιεράς Οδού, κληροδότημα του Χιώτη Τζώρτζη Δρομοκαϊτη. Στο Δρομοκαϊτειο «φιλοξενούνται» μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας μας όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας  κ.ά. 

 Το 1913 ιδρύεται το δεύτερο ψυχιατρείο στη περιοχή, το κρατικό θεραπευτηρίου ψυχικών παθήσεων στο Δαφνί. Το 1928 αρχίζει επίσημα η λειτουργία του. Μεταφέρονται  εκεί 100 ασθενείς.

Το 1919, ο «Ελληνικός Οδηγός 1919», 1^η εκδ. Γ. Ν. Μιχαήλ, αναφέρει: «Χαϊδάρι (κατ.15) από Αθήνα ώραι 1:30 – Αγροτικός συνοικισμός. Αμπελοφυτεία. »

Το 1924, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, έρχονται στο Χαϊδάρι οι πρώτοι πρόσφυγες από το Τσακμακλί και τη Νέα Φώκαια.

Το 1926 λειτουργεί το Δημοτικό Σχολείο στη συνοικία Φώκαια με περαστικούς δασκάλους, στην παράγκα της εκκλησίας αρχικά και στη συνέχεια σε σπίτια Φωκιανών. Η φωτογραφία με τα παιδιά των Φωκιανών και τον Ιερομόναχο και ταυτόχρονα δάσκαλο Γερμανό Δράκο έξω από την παράγκα είναι αποκαλυπτική(1930 - 1931). Το πρώτο σχολείο στο Χαϊδάρι είναι το «πέτρινο», το σημερινό 2^ο Δημοτικό, στην Οδό Δωδεκανήσου.

Το 1928 οι κάτοικοι του Χαϊδαρίου έφταναν τους 300 σύμφωνα με τις εγκυκλοπαίδειες, αλλά σύμφωνα με το βιβλίο του π. Γ. Φραγκιαδάκη οι κάτοικοι ήταν 1.000.

Την 30^ή Αυγούστου 1933 με Διάταγμα ιδρύεται η Ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα), στην περιοχή που κατοικούσαν οι Φωκιανοί, κοντά στην Ιερά Οδό. Οι σανίδες όμως που διαμόρφωσαν την παράγκα (εκκλησία) είχαν τοποθετηθεί από το 1926, αμέσως δηλαδή μετά τον ερχομό των προσφύγων στην περιοχή.

Το 1934 το Χαϊδάρι  αποσπάστηκε από το Δήμο Αθηναίων και εντάχθηκε στη νεοσύστατη κοινότητα Αιγάλεω. (ΦΕΚ τ.1^ο , αρ.22, 18/1/1934). Υπήρχαν όμως και αντιδράσεις· σύμφωνα με την εφημερίδα «Η Φωνή του Χαϊδαρίου»,  ορισμένοι κάτοικοι δεν επιθυμούσαν την απόσπαση του χωριού από τον Δήμο Αθηναίων 

Το 1935 το Χαϊδάρι γίνεται αυτόνομη κοινότητα με πρώτο κοινοτάρχη τον Πελοπίδα Λυχναρόπουλο. (ΦΕΚ 179 τ. 10, 8/9/1935).

Το 1937 δεσμεύεται από τον Ιωάννη Μεταξά μια μεγάλη έκταση στη θέση Καραϊσκάκη στους πρόποδες του Ποικίλου Όρους, η οποία προορίζεται για να γίνει στρατόπεδο, το οποίο πρόσφατα έπαψε να λειτουργεί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1938, ο Ιωάννης Μεταξάς γίνεται επίτιμος δημότης Χαϊδαρίου.

Το 1938 στήνεται η παράγκα της Αγίας Παρασκευής, στο Δάσος Χαϊδαρίου, της οποίας η ανοικοδόμηση άρχισε το 1940 αλλά ολοκληρώθηκε το 1951,  διότι μεσολάβησε η Κατοχή. Η παράγκα «στήνεται» από παραθεριστές του Πειραιά οι οποίοι συχνά έκαναν εκδρομές στο Χαϊδάρι και ιδιαίτερα στο Δάσος λόγω «δάσους».

Το 1939 στη βάση του Ναυτικού στο Σκαραμαγκά ξεκινάει η ναυπήγηση πολεμικών πλοίων. Το τεράστιο, για την εποχή και την Ελλάδα εξοπλιστικό πρόγραμμα, δεν θα υλοποιηθεί ποτέ, γιατί στο μεταξύ μεσολάβησε ο πόλεμος και η Κατοχή.

Το 1940 οι κάτοικοι του Χαϊδαρίου ανέρχονται σε 5.868. Το στοιχείο αυτό αναφέρεται την εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ, στο λήμμα Ελλάς, στη σελ.1370.

Στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής οι Χαϊδαριώτες ζουν τραγικές στιγμές. Εκτός από την σκλαβιά, αναδυόταν η οσμή του θανάτου από το γειτονικό Στρατόπεδο και τα καμιόνια που μετέφεραν από και προς το Στρατόπεδο κρατούμενους και μελλοθάνατους έκαναν τη ζωή των κατοίκων ακόμα τραγικότερη (περισσότερα στο ειδικό κεφάλαιο για την Κατοχή και την Αντίσταση).

Το 1943 ο παπά Χριστόδουλος ιδρύει ένα «καταφύγιο» με σκοπό την φροντίδα των ορφανών παιδιών. Περισσότερα για το Χριστοδούλειο Ίδρυμα και την Παναγία Γρηγορούσα στη σελ....

Το 1944 οι Γερμανοί μεταφέρουν  την Πρωτομαγιά 200 κρατουμένους κομμουνιστές από το στρατόπεδο και τους εκτελούν στην Καισαριανή. Την 8^η Σεπτεμβρίου εκτελούν στην περιοχή του Διομήδειου κήπου 59 (ή 72;) κρατούμενους.

Στις 22 Μαΐου 1947 το Χαϊδάρι από κοινότητα γίνεται Δήμος. Πρώτος δήμαρχος, ο πρώην κοινοτάρχης Πανταζής Σάσαλος. (ΦΕΚ 107 τ.Α, 4/6/1947).

Το έτος 1947 ο αριθμός των κατοίκων, σύμφωνα με τον «Οδηγό της Ελλάδος Ιγγλέση, αρ.15»,  ανέρχεται στους 10.165. Διπλασιάστηκε μέσα σε επτά χρόνια!!!