[« Κάτι ελησμόνησα δια τον Προφήτη Ηλίαν… Όταν ανέβηκα εκεί άπάνω -έληγε τό έτος 1881- τό πρώτον που είδα, ήτον μία πλάκα τάφου με χρονολογίαν, αν ενθυμούμαι καλά, 1876, ακουμπισμένη είς τόν τοίχον. Ηρώτησα λοιπόν από περιέργειαν, και διά νά άρχίσω την γνωριμίαν μας, τόν μόνον τότε κάτοικον του Προφήτου Ηλίου, ένα λαϊκόν ερημίτην, από γενετής του ακτένιστον.
- Από κάποιο λησμονημένο τάφο θά είναι αύτη ή πλάκα.
- Όχι, είναι δικη μου.
- Πώς ή δικη σου! Αύτη λέει πώς ό μακαρίτης πέθανε στα 1876 και συ είσαι, υποθέτω, ζωντανός.
- Ναί, μά αντίς γιά μένα πέθανε ή μάννα μου.
- Ήρθατε κ' οι δυο σας στά χέρια με τό Χάρο και παλέψατε μέση μέ μέση;
- Όχι, μά ο Προφήτης Ηλίας μου είχε πή στόν ύπνο μου: "Θανάση! θαρθώ την Κυριακή νά σε πάρω κι ετοίμασε τό λάκκο σου". Κ' επειδή ή τέχνη μου ήτον μαρμαράς, εσκάλισα και την πλάκα. To Σαββατόβραδο όμως μου φώναξε πάλιν: "Θανάση! Δεν θά πάρω εσένα, θά πάρω τη μάννα σου". Ξυπνάω τότες τη γρηά μου και της φωνάζω: "Μάννα! θά πεθάνης". Και πέθανε.
- Δηλαδή την πέθανες.
Ύστερ' άπ' αύτά δεν ευρίσκετε, υποθέτω, αδικαιολόγητον την εσπευσμένην αναχώρησίν μου από 'κει απάνω. Μπορούσε ό Θανάσης νάκουε και γιά μένα καμμιά φωνή του Προφήτου Ηλία».]
Δημήτριος Γ.Καμπούρογλου "ΤΟ ΔΑΦΝΙ", σελ.13, ΕΣΤΙΑ, 1920.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου