Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο "φίλος μας που χάθηκε"... Ο Έκτορας Οικονομίδης που τον πρόδωσαν, τον τύφλωσαν και τον σκότωσαν στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στο έργο του συνθέτη "Η Εποχή της Μελισσάνθης"

Περιγραφή του έργου ΕΔΩ | Ακούμε το δίσκο ΕΔΩ - το τραγούδι με α/α 13 είναι αφιερωμενο στο 20χρονο φίλο του, τον Εκτορα Οικονομίδη, που τύφλωσαν και θανάτωσαν οι Γερμανοί στο Χαϊδάρι, αφού τον έπιασαν με προδοσία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ -1:  [ΕΔΩ]

Αρχές Ιουνίου του 1994 όλα αυτά. Λίγες μόλις ημέρες πριν από τον θάνατό του (15/6). Μιλήσαμε για πολλά εκείνο το απόγευμα, χωρίς να φανταζόμαστε, με τον Φώτη Απέργη από την «Ελευθεροτυπία», ότι ήταν η τελευταία φορά που τον συναντούσαμε:

«Στην Κατοχή είχα ένα φίλο», μας είπε, «ένα ιδιοφυές παιδί που είχε συλλάβει πρόωρα κάμποσα από αυτά που έπειτα έγιναν κοινά. Μου μιλούσε, λοιπόν, συνέχεια για την αξία του ρεμπέτικου. Και παρότι αρχικά τον άκουγα δυσπιστώντας, κατόρθωσε εντέλει να ενδιαφερθώ. Αλλά και πάλι δεν θα λάμβανα πρωτοβουλία αν δεν γινόταν κάτι απροσδόκητο: είχαμε ραντεβού μια μέρα στον “Ορφέα”, μα ο Εκτωρ δεν ήρθε. Τον είχαν συλλάβει. Τον βασάνισαν στο Χαϊδάρι και τον σκότωσαν. Αυτό με συγκλόνισε. Μοιραία, κάθε συζήτηση μαζί του πήρε πια άλλες διαστάσεις. Ετσι, θέλησα να ανιχνεύσω το ρεμπέτικο».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2 [ΕΔΩ]

Πρόκειται για ένα καθαρά αυτοβιογραφικό κομμάτι, διάλογο με έναν φίλο του που έφευγε το '45 για σπουδές στο Παρίσι (σ.σ.: λέγεται πως επρόκειτο για τον μετέπειτα διάσημο φιλόσοφο Κώστα Αξελό) και η σκηνή αυτή είχε συμβεί σε ένα ταβερνάκι στην Καστέλλα, κρεμασμένο πάνω από τη θάλασσα. Θυμάμαι μια Κυριακή, '75 θα ήταν ή '76, είχαμε πάει βόλτα με το αυτοκίνητο προς τη θάλασσα και σε μια στιγμή, εκεί που βρίσκεται τώρα το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μου λέει «Σταμάτα.

Κοίταξε εκεί πάνω στο βράχο αυτό εκεί ήταν το καπηλειό με τον αποχωρισμό των δύο φίλων στη Μελισσάνθη». Τώρα πια δεν θα υπάρχει, υποθέτω. Δεν υποψιάζεσαι καν ότι η θάλασσα έσκαγε από κάτω... Το κομμάτι «Τον φίλο μας που χάσαμε» το είχε στείλει σε κασέτα στον Νίκο Γκάτσο για να του πει τη γνώμη του -φαίνεται ότι είχε συζητήσει πολύ με τον Γκάτσο για το έργο αυτό. Κι αυτό το κομμάτι είναι αυτοβιογραφικό, το σημειώνει κι ο ίδιος άλλωστε: «αναφέρεται σε έναν 20χρονο φίλο του, τον Εκτορα Οικονομίδη, που τύφλωσαν και θανάτωσαν οι Γερμανοί στο Χαϊδάρι, αφού τον έπιασαν με προδοσία»